کانی‌سانان مریوان در تعطیلات نوروز امسال میزبان مهمانی بود که نامش در دل اهالی، با احترام و مهر گره خورده است، خانم گلنار رضایی، معلم سال‌های دور این روستا، پس از قریب به نیم قرن، بار دیگر به خانه دومش بازگشت؛ جایی که در سال ۱۳۵۵ همراه با برادرش، برای باسواد کردن کودکان مرزنشین، گچ به دست گرفت.
دانش‌آموزان آن روزگار که حالا موهایشان سپید شده و چهره‌هایشان پر از خط‌های زندگی است، همراه با فرزندان و نوه‌هایشان، به استقبال معلم سال‌های دور خود آمدند، صحنه‌ای لبریز از احساس، لبخند، اشک و خاطره.
یکی از دانش‌آموزان سال ۱۳۵۶ با چشمانی نمناک از تلاش‌ها و وفاداری این دو معلم قدردانی کرد و گفت: «خانم رضایی و برادرش برای باسواد شدن ما شب و روز نمی‌شناختند. ما مدیونشان هستیم.
این ۲ معلم که چهار سال در روستای کانی‌سانان تدریس کردند در این بازدید به یادماندنی، موفق شدند تعدادی از شاگردان آن روزگار را بشناسند؛ شاگردانی که امروز هر یک، گوشه‌ای از خاطره آن روزها را در دل دارند.
مراسم قدردانی در کتابخانه کوچک روستا برگزار شد؛ جایی که حالا پر شده بود از صدای محبت، مرور خاطره‌ها و سپاس از کسانی که بی‌چشمداشت، چراغی به دست گرفتند و مسیر زندگی دیگران را روشن کردند.
بازگشت خانم رضایی، یادآور پیوندی عمیق و انسانی است میان آموزش، عشق، و سرزمین، پیوندی که حتی ۴۹ سال هم نتوانست غبار فراموشی بر آن بنشاند.
