همین دولت ها بسیاری از وظایف و کارکردهای گروه های همیاری عصر قدیم را نیز بر عهده گرفته اند و بدین سان گروه های محلی و خویشاوندی را از نفوذ سنتی شان محروم کرده اند. البته افراد همچنان عضو یک خانواده اند و حکومت های عصر ما عموما این اعتقادشان را تکرار می کنند که خانواده «بنیان جامعه » است.
با این حال، در عمل همین حکومت‌ها سلطه‌ی والدین را تضعیف می کنند، زیرا با سرمایه گذاری گسترده در نهادهای آموزشی، بهداشتی و مددکاری، نسل جوان و فرزندان ملت را تحت پوشش خدمات مختلف قرار میدهند و شعارشان این است که مسائل و علایق کودکان بر مسائل دیگر مقدم است.
به سخن دیگر، این اندیشه ترویج می شود که ملت بهتر از والدین می داند که فرزندانش باید چگونه تربیت شوند. مددکاران اجتماعی سخت شیفته ی این دیدگاهند. گردش آزاد اطلاعات نیز تا حدودی در این فرآیند تأثیر دارد و به ویژه ارزش هایی که تلویزیون مبلغ آن است به اقتدار سنتی والدین آسیب می رساند.
در روزگار ما، پدر و مادرها منبع اصلی تعیین خوب و بد و درست و غلط نیستند و صرفا در حد یک منبع در میان بسیاری منابع دیگر ارزش گذار دارای نقش و تأثيرند. به طور کلی، از آنجا که خانواده دیگر واحدی تولیدی نیست بلکه مصرف کننده و خدماتی است، سلطه‌ی اقتصادی والدین نیز محدود شده است و با افزایش تحرک و جابه جایی جغرافیایی و اجتماعی از نفوذ آنها بیش از پیش کاسته خواهد شد. افزایش درآمد مستقل زنان به همین گونه ، از سلطه ی شوهران خواهد کاست.
گسترش شهرنشینی،جابه جایی اجتماعی و جغرافیایی و از میان رفتن گروه های همیاری خویشاوندی و محلی بدان معناست که همسایگان آشنایی اندکی با یکدیگر دارند یا اصلا یکدیگر را نمی شناسند و در نتیجه قادر نیستند تأثیر چندانی بر زندگی فردی یکدیگر داشته باشند یا سلطه و نفوذی اعمال کنند، در این وضعیت فرد ضرورتا نقش های بسیار متفاوت و حتی ناسازگار را برعهده می گیرد و خود واقعی اش را فراسوی همه آنها جستجو می کند، خودی که هر بخشی از آن متاثر از اقلیمی فکری،اعتقادی و فرهنگی است.
جستجو برای یافتن این خود واقعی در فضای آزاد و رها و بدون قید و بند و سلطه دیگری شکل می گیرد و فرد برای رسیدن به این هدف به درون خود پناه می برد بهایی که برای این آزادی پرداخت می شود تنهایی است و آوارگی.
افراسیاب جمالی
